Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Νόμοι και δίκαιο

Βρισκόμαστε στο 2003. Η Ελλάδα ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.  Εκείνη την εποχή  ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος, λάμβανε τρία με τέσσερα τηλεφωνήματα την εβδομάδα από τράπεζες που προσέφεραν δάνεια. Μέχρι και δάνεια για να πάμε διακοπές!  Παράλληλα, ήταν και οι πιστωτικές κάρτες, κοινώς το πλαστικό χρήμα.
Η φυσική συνέπεια αυτών των δύο παραγόντων ήταν να μας δημιουργηθεί μια ψευδαίσθηση  ότι είμαστε πλούσιοι. Ήμασταν που ήμασταν στερημένοι,  αντιδράσαμε όπως οι Ινδιάνοι που πουλήσανε το Μανχάταν για χάντρες αξίας 20 $ τότε.
Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα αποφάσισα και εγώ να αγοράσω ένα αυτοκίνητο 2000 κυβικών που ήταν μάλιστα και κάμπριο. Την εποχή εκείνη  η αγορά, μας ενθάρρυνε για αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού. Μου πήρε 4 χρόνια να το εξοφλήσω.
Λίγα χρόνια μετά, και αφού η οικονομία μας μπήκε σε κρίση, τα αυτοκίνητα με πολλά κυβικά έγιναν ασύμφορα. Τα τέλη κυκλοφορίας ήταν δυσβάστακτα.
 Στη συνέχεια, η πολιτεία άρχισε να ενθαρρύνει τα αυτοκίνητα που δεν ρυπαίνουν το περιβάλλον. Το κίνητρο ήταν πως δεν θα πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας.  Τώρα ο κανόνας άλλαξε: Θα πληρώνουν!
Το παιχνίδι είναι άδικο. Οι νόμοι αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι και κανείς δεν προλαβαίνει να παρακολουθήσει αυτές τις αλλαγές. Σου λένε να παίξεις σ΄ ένα παιχνίδι που τα μονά κερδίζουν. Κι εκεί που έχεις μαζέψει κάποια λεφτά, ο κανόνας αλλάζει. Αν η αλλαγή είναι χονδροειδής λέει τα ζυγά κερδίζουν. Αν είναι εκλεπτυσμένη η διατύπωση αλλάζει. Λέει ότι οι νικητές (μονά - ζυγά δεν έχει σημασία) θα δίνουν το 65% των εισπράξεων στο κράτος. Ο επόμενος μπορεί να το κάνει 75% και ο μεθεπόμενος ...το καταργεί!
Μπορώ ν΄ αναφερθώ σε πολλά παραδείγματα: Για φαντάσου σ΄ έναν αγώνα μπάσκετ ή ακόμα και πόκερ να άλλαζαν οι κανόνες στη μέση του παιχνιδιού. Πώς να παίξεις;
Δυστυχώς, σ΄  αυτή τη χώρα αυτό συμβαίνει. Κι αν ήταν μόνο αυτό θα το αντέχαμε. Έλα όμως που μερικές αλλαγές νόμων ισχύουν και αναδρομικά! Δηλαδή σου λένε στο ημίχρονο ότι καταργείται το οφσάιντ. Προηγείστε 2-0. Όμως, οι αντίπαλοι σας είχαν βάλει δύο γκολ που ακυρώθηκαν σαν οφσάιντ. Τώρα, με την αναδρομική αλλαγή των κανόνων, το σκορ μετατρέπεται σε 2-2 !
Ο προγραμματισμός δεν υπήρξε ποτέ χαρακτηριστικό των Ελλήνων και μάλιστα δικαιολογημένα: Εμείς ήμαστε ένας λαός του «αν θέλει ο Θεός». Ζούμε σε  μια χώρα που για 3.500 χρόνια παλεύει με την επιβίωση. Δεν είχαμε τα μέσα να προστατευτούμε από τη φύση. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, πώς να προγραμματίσεις;
Παρόλα αυτά, τα τελευταία 50 χρόνια, θέλεις η τεχνολογία, θέλεις η Ευρώπη που μας πιέζει να είμαστε παραγωγικοί συνέτειναν ώστε να καταλάβουμε την αξία του προγραμματισμού. Πιστεύω πως σήμερα ένα ποσοστό 15-20% των Ελλήνων έχει μάθει να προγραμματίζει.
Όμως, προκειμένου να προγραμματίσεις, πρέπει το περιβάλλον να είναι προβλέψιμο. Αυτό θα πει ότι, για να παραγγείλεις 20.000 μολύβια από τη Γερμανία θα πρέπει και να τα πληρώσεις. Αν όμως μια μέρα ο νόμος αλλάξει και περιορίζει τα ποσά χρημάτων που μπορείς να στείλεις στο εξωτερικό, τότε ο προγραμματισμός σου έχει καταρρεύσει.
Αυτό είναι το πρόβλημα του μέσου Έλληνα: Δεν έχει εμπιστοσύνη στο κράτος, διότι το κράτος αλλάζει τους νόμους κάθε λίγο και λιγάκι. Μέχρι τώρα παραπονιόμαστε ότι, ενώ έχουμε πάρα πολλούς νόμους, αυτοί δεν τηρούνται. Μα οι νόμοι δεν γίνονται για να τηρούνται. Γίνονται για να στηρίζουν την αόρατη κυβέρνηση που ονομάζεται Γραφειοκρατία.
Και βέβαια, αυτές οι αλλαγές ενισχύουν ακόμα περισσότερο τη γραφειοκρατία, διότι μέχρι να μάθεις εσύ τις αλλαγές οι δημόσιοι υπάλληλοι τις έχουν μάθει ένα μήνα πριν.
Δηλαδή το πρόβλημα του μέσου Έλληνα που είναι έμπορος, επιχειρηματίας και γενικά ελεύθερος επαγγελματίας είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος. Το κράτος σου λέει «βάλε φωτοβολταϊκά, πάρε για θέρμανση αέριο, αγόρασε υβριδικό αυτοκίνητο» και άλλα πολλά. Ακολουθείς την κρατική προτροπή και μετά χτυπάς την καράφλα σου, διότι τα μαλλιά σου έχουν ήδη πέσει.  
Η έλλειψη εμπιστοσύνης δεν περιορίζεται μόνον στο χώρο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Προεκτείνεται και στους δημόσιους και κρατικούς υπάλληλους. Μπορεί ν΄ αποτελούν τον κορμό της γραφειοκρατίας, αλλά δεν είναι εκείνοι που αποφασίζουν. Με κάθε αλλαγή της νομοθεσίας τους παίρνει κι αυτούς η μπάλα. Απλά, υπερτερούν στο ότι πληροφορούνται νωρίτερα από το μέσο πολίτη τι πρόκειται να γίνει και -μερικές φορές- προλαβαίνουν και παίρνουν τα μέτρα τους.
Το θεμέλιο της ανθρώπινης ανάπτυξης είναι η εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι συγκεκριμένα πράγματα:  Για να εμπιστευτούμε κάποιον, θέλουμε να είναι  βάσιμος: να τηρεί τις συμφωνίες που έχει κάνει (δηλαδή να είναι συνεπής)  και ταυτόχρονα να λέει την αλήθεια (δηλαδή να είναι έντιμος).
Για την εντιμότητα του κράτους μας, δεν μπορώ να μιλήσω. Πιστεύω ότι κάποιοι άλλοι είναι πιο αρμόδιοι από μένα.  Όμως, για τη συνέπεια (ή μάλλον την ασυνέπεια)  έχουμε  όλοι οι Έλληνες πολλά να πούμε.


Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Αυτοάμυνα για δειλούς.

Όταν ήμουν τριτοετής φοιτητής ψυχολογίας είχα ήδη μαύρη ζώνη στο καράτε. Δεν είχα λοιπόν πρόβλημα αυτοάμυνας. Κάποια μέρα, είδα σε ένα βιβλιοπωλείο ένα μικρό χαριτωμένο βιβλιαράκι με σκίτσα, το οποίο είχε τίτλο αυτοάμυνα για δειλούς. Παρόλο που από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια το βιβλιαράκι αυτό δεν το ξέχασα ποτέ.  Όταν λοιπόν βρήκα ότι το παρουσιάζουν στο YouTube ενθουσιάστηκα.  Στο YouTube o τίτλος είναι Self Defence for Cowards. Όμως, χρειάζεται να ξέρεις πολύ καλά αγγλικά για να καταλάβεις τα σχόλια.  Έτσι, αποφάσισα να μεταφράσω τα σχόλια στα ελληνικά,  ώστε αν κανείς αποφασίσει να το δει, να πιάσει ολόκληρο το χιούμορ. Όμως, ακόμα κι αν δεν δει το 8λεπτο φιλμάκι στο YouTube, εγώ που το μετέφρασα πιστεύω ότι το κείμενο από μόνο του έχει μπόλικο Εγγλέζικο χιούμορ.
Το έργο πνευματικά ανήκει στον Micah Hambrick. Τα σκίτσα είναι του Chris Fenkyns ή Jenkyns (Μου είναι αδύνατο να διαβάσω το πρώτο γράμμα). Σίγουρα υπήρξαν κι άλλοι συντελεστές. Για να μη σε κουράσω απλά μεταφράζω το κείμενο. Η μετάφραση δεν είναι κατά λέξη. Περιέχει την ουσία. Στις παρενθέσεις προσθέτω και τις δικές μου σκέψεις.
« Η αποψινή μας διάλεξη είναι πάνω στην αυτοάμυνα για δειλούς. (Δηλαδή, για τους ανθρώπους που όταν φοβηθούν, δεν μπορούν να λειτουργήσουν). Πρόσφατα έχουν αυξηθεί τα έξοδα που δημιουργούνται από γρονθοκοπήματα σε τόπους κοινωνικής συνάθροισης όπως είναι τα μπαρ. Και αυτές οι ...μελανιασμένες συγκρούσεις αποδεικνύονται πολύ διασπαστικές σε πολλούς από τους αξιόλογους διανοούμενούς μας.
Όμως, μπορεί να βρεθείς κι εσύ σε μια τέτοια κατάσταση. Είσαι σ΄ ένα μπαρ και δίπλα σου κάθεται ένας τεράστιος σε μέγεθος άντρας. Γυρίζει και σε κοιτάζει έντονα. Τον κοιτάζεις κι εσύ. Το βλέμμα του είναι αγριεμένο. Ξαφνικά σου φαίνεται 3 φορές πιο μεγαλόσωμος.  Μόλις τον κοιτάς σου χώνει δυο σπρωξιές και σε προκαλεί να βγείτε έξω απ΄ το μπαρ για να ...καθαρίσετε (μάλλον για να σε καθαρίσει). Τον ενόχλησε που τον κοίταξες ή που μοιάζεις με κάποιον που... κάποτε τον κοίταξε. Η πρόθεσή του είναι να σου ρίξει μια μπουνιά στη μύτη. Αν κάνεις τη βλακεία να του πεις «φίλε μου, κάποια παρεξήγηση έγινε», θα τη φας τη μπουνιά επί τόπου. Αν σε ξαπλώσει, όσο είσαι ξαπλωμένος, μετανιώνεις που δεν ανταπέδωσες το χτύπημα. Δεν θυμάσαι που στο γυμνάσιο έκανες πυγμαχία; Βέβαια, πάντοτε έχανες, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Όχι. Η μόνη αυτοπροστασία είναι η μέθοδος που τώρα προτείνουμε. Η μέθοδός μας αποφεύγει όλα τα χτυπήματα:
Η πρώτη τεχνική είναι το κρέμασμα. Την ώρα που ο άλλος σ΄ έχει αρπάζει απ΄ το γιακά και ετοιμάζεται να σου ρίξει τη μπουνιά, γίνεσαι ένα άδειο σακί. Το ένα χέρι του θα σε κρατάει να μην σκάσεις στο πάτωμα και η γροθιά θα μείνει μετέωρη. (Μ΄ άλλα λόγια, μη φοβηθείς να τα κάνεις πάνω σου. Θα φύγει από τη βρώμα). Είναι εντελώς αδύνατο να χτυπήσεις έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του.  Βέβαια, σ΄ αυτή την τεχνική το κρίσιμο στοιχείο είναι ο συγχρονισμός.
Η δεύτερη τεχνική είναι η ψυχαναλυτική αντίδραση. Έρχεται ο άλλος έξαλλος κατά πάνω σου με άγριες διαθέσεις. Το πρώτο που χρειάζεσαι είναι μια φράση που έχεις απομνημονεύσει και να την έχεις πρόχειρη: «Γιατί δεν μου λες τι πραγματικά σ΄ ενοχλεί»; Ο άνθρωπος μαλακώνει αλλά εσύ συνεχίζεις. «Η δουλειά μου είναι να βοηθάω ανθρώπους σαν κι εσένα».  Τον ξαπλώνεις στο ντιβάνι κι αφού απορροφηθεί να σου λέει τον πόνο της ζωής του, την κάνεις μ΄ ελαφρά πηδηματάκια.
Η τρίτη μέθοδος είναι το νευρικό γέλιο. Ο άλλος σου κάνει το μάγκα και προσπαθεί να σ΄ εκφοβίσει. Τον κοιτάζεις και προσποιείσαι ότι προσπαθείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου. Κάποια στιγμή δεν αντέχεις κι αρχίζεις να γελάς υστερικά. Ο άλλος μένει σα στήλη άλατος, αλλά εσύ συνεχίζεις. Δεν μπορείς να σταθείς από τα γέλια και πέφτεις στην αγκαλιά του.
Η τέταρτη μέθοδος είναι η αβάσταχτη δυσοσμία. Η μέθοδος ενδείκνυται όταν γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι πρόκειται να έχεις μια σωματική αντιπαράθεση. Φροντίζεις να έχεις φάει μπόλικη σκορδαλιά. Ο άλλος κολλάει τη μούρη του πάνω για να σ΄ εκφοβίσει. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να εκπνεύσεις δυνατά στη μούρη του.
Η πέμπτη μέθοδος είναι η στριγγλιά. Εδώ εκμεταλλεύεσαι το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Με το που πάει ο άλλος ν΄ απλώσει χέρι πάνω σου, βγάζεις μια απελπισμένη κραυγή που σπάει ποτήρια και τζάμια. Την ώρα εκείνη απόφυγε να κάνεις άλλους ήχους, κυρίως από τα έντερά σου, διότι μπορεί να έχεις διαφορετικά αποτελέσματα. Βέβαια ο συνδυασμός της στριγγλιάς με τη στοματική δυσοσμία,  αυξάνουν την αποτελεσματικότητα.
Η έκτη μέθοδος είναι ο ελαφρύς αυτοτραυματισμός. Όταν διαπιστώνεις ότι ο άλλος έχει πρόθεση να σε τραυματίσει κάνεις ένα λάθος και αυτοτραυματίζεσαι. Για παράδειγμα, πατάς «κατά λάθος» με το ένα πόδι, το άλλο σου πόδι κι αρχίζεις να χοροπηδάς από τον πόνο. Ο άλλος σε κοιτάζει σα χαζός. Άσε που αν μαζευτούν οι περαστικοί θα νομίζουν ότι αυτός σε τραυμάτισε...
Η έβδομη μέθοδος είναι η λιγοθυμία. Πολύ αποτελεσματική σε πολλές καταστάσεις.  Όταν δεις ότι έρχεται το κακό πέφτεις ανάσκελα. Κανένας δεν χτυπάει έναν λιγοθυμισμένο άνθρωπο. Άσε που θα τα χάσει και θ΄ αναρωτιέται τι έπαθες.  Βέβαια, η μέθοδος απαιτεί να γνωρίζεις πώς να πέφτεις, αλλιώς η ζημιά από την πτώση μπορεί να είναι χειρότερη από τη γροθιά από την οποία γλίτωσες.  Η τεχνική είναι ως εξής:
Στάση 1: Στέκεσαι όρθιος και απλώνεις τα δύο χέρια σου μπροστά σαν υπνοβάτης.
Στάση 2: Σηκώνεις το ένα πόδι ενώ λυγίζεις το δεύτερο. Όταν φτάσεις πολύ κοντά στο πάτωμα, κωλοκάθισε και την ίδια στιγμή χτύπα με τα χέρια το πάτωμα ώστε να δημιουργήσεις κι ένα ρεαλιστικό ηχητικό εφέ.
Η όγδοη μέθοδος είναι να έχεις έναν πολύ δυνατό φίλο. Κάτι σαν έναν τρίφυλλο ένα μπουλντόκ ή ένα λιοντάρι. Όποιος τολμήσει να σου την πέσει, έχει να κάνει με το ...φίλο σου. Αυτή η τακτική είναι πολύ αποτελεσματική για όσους έχουν το σωστό είδος φίλων.
Άλλη μια μέθοδος είναι το σοκάρισμα. Ο άλλος είναι έτοιμος να παίξετε ξύλο. Βγάζεις το ρολόι σου. Βγάζεις το πουκάμισο. Βγάζεις τη φανέλα. Βγάζεις τα παπούτσια, βγάζεις τις κάλτσες. Βγάζεις  το παντελόνι. Ο άλλος που ετοιμαζότανε για μάχη σε κοιτάζει σα χαζός. Την ώρα εκείνη βγάζεις και το βρακί σου. Το βάζει στα πόδια!

Από δω και μπρος θα έχετε αντιληφθεί τις πλούσιες πιθανότητες να μπορείτε ν΄ αντιμετωπίσετε κάθε εχθρική κατάσταση. Όμως, είναι καλύτερα να θυμάστε ότι οι ενέργειες που μέχρι τώρα περιγράψαμε, είναι εφαρμόσιμες μόνον για αυτοάμυνα...