Το δέντρο

Θα έλεγα ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας τους τελευταίους μήνες, είναι οι πρόσφυγες. (Δεν συμπεριλαμβάνω τους μετανάστες, διότι δεν ταιριάζουν στο παράδειγμα που θα χρησιμοποιήσω).

Ας φανταστούμε ένα μεγάλο δέντρο που έχουν κιτρινίσει όλα του τα φύλλα και αρκετά από αυτά έχουν αρχίσει να πέφτουν. Τα φύλλα είναι οι πρόσφυγες. Οι προσπάθειες που γίνονται μέχρι τώρα ισοδυναμούν και κοστίζουν όσο θα κόστιζε αν προσλαμβάναμε από έναν γεωπόνο για κάθε φύλλο! Το κόστος είναι πολλαπλό:

1.     Κόστος σε ανθρώπινες ζωές.

2.     Κόστος σε μόνιμα ψυχικά τραύματα όπως αυτά που κουβαλάνε όσοι βρέθηκαν σε Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

3.     Τεράστιο οικονομικό κόστος για:

·      Τους ίδιους τους πρόσφυγες. Το ότι είναι πρόσφυγες, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν χρήματα.

·      Τα κράτη που υποδέχονται το μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων, όπως η Ιταλία, η Ισπανία κι εμείς.

·      Την Ευρωπαϊκή Ένωση που χρειάζεται να βοηθήσει οικονομικά τις χώρες υποδοχής αλλά και τους φτωχούς πρόσφυγες.

Το κόστος είναι και στους κραδασμούς που υφίσταται ο γεωπολιτικός χάρτης της Ευρώπης και η νομοθεσία της. Ήδη συνθήκες όπως η «Δουβλίνο 2» αποδεικνύονται ανεπαρκείς.

Τεράστιο λοιπόν το κόστος κι εκεί που έξυνα τη γκλάβα μου, σκέφτηκα μια εξυπνάδα: «Δεν είναι οι προσφυγιά το πρόβλημα. Είναι αυτοί που το προκαλούν, δηλαδή οι Τζιχαδιστές.

Ας υπολογίσουμε το συνολικό κόστος για την αντιμετώπιση του φαινομένου των προσφύγων. Ας υπολογίσουμε και τι θα κόστιζε στην Ε.Ε, τη Ρωσία την Κίνα και τις Η.Π.Α. αν αποφάσιζαν να συνεργαστούν από κοινού και να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του. Να χτυπήσουν τους Τζιχαδιστές.

Μέχρι πότε αυτά τα τέρατα θα κόβουν κεφάλια και θ΄ ανατινάζουν αρχαίους ναούς; Μέχρι πότε θα πιάνουν ομήρους και θα ζητάνε λύτρα για να μην τους κόψουν το κεφάλι; Προσωπικά πιστεύω ότι οι ανθρώπινες ζωές και τα χρήματα που χρειάζονται για να χτυπηθεί η αρρώστια του δέντρου στις ρίζες  είναι πολύ μικρότερο από το κόστος που έχει η μέχρι τώρα αντιμετώπιση του προβλήματος».

Το απόγευμα είπα τις σκέψεις μου στη σύντροφό μου που σε τέτοια θέματα βλέπει πιο μακριά. Μετά από αυτή τη συζήτηση και τις βραδυφλεγείς μου σκέψεις αναθεώρησα: Οι Τζιχαντοκτόνοι δεν είναι οι ρίζες του δέντρου. Είναι απλά ο κορμός. Οι ρίζες είναι αυτοί που τους προμηθεύουν με όπλα!

Κι εδώ αρχίζει ένα πανηγύρι: Τη Συρία την ελέγχει ένα κάθαρμα που ονομάζεται Μπασάρ ελ Άσαντ. Επειδή έζησα στην Αίγυπτο την εποχή του Νάσερ (1958 +) θυμάμαι ότι η Συρία και η Υεμένη είχαν συνάψει συμμαχία με την Αίγυπτο. Όμως η Αίγυπτος είχε ήδη συνάψει συμμαχίες με την τότε Σοβιετική Ένωση. Σαν αποτέλεσμα αυτών των πολύχρονων συμφωνιών η σημερινή Ρωσία εξακολουθεί να προμηθεύει  όπλα στη Συρία, άρα στο καθεστώς Μπασάρ ελ Άσαντ. Για ποιο σκοπό το κάνει αυτό η Ρωσία; Για να έχει κέρδος. Και πώς γνωρίζουμε ότι η Ρωσία δεν πουλάει όπλα και στους Τζιχαντιστές;

Από την άλλη, τους Τζιχαντιστές ποιος τους προμηθεύει όπλα; Τα κατασκευάζουν μόνοι τους; Σε μια τέτοια περίπτωση θα είχαν τη δύναμη μιας Ναζιστικής Γερμανίας. Ποιος δίνει τα όπλα σ΄ αυτούς τους διαβόλους; Εδώ, ο σκεπτόμενος άνθρωπος σηκώνει τα χέρια. Δεν πουλάνε όπλα οι Αμερικάνοι; Δεν πουλάνε οι Ρώσοι; Δεν πουλάνε οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και όλο τους το σόι;

***

Όταν στην κοινή γνώμη ήμουν πολύ γνωστός, ένας πλούσιος επιχειρηματίας μου πρότεινε να κάνουμε μια ψυχιατρική κλινική. Θα χρησιμοποιούσαμε τ΄ όνομά μου και θα εισέπραττα πολλαπλάσια αρκεί ...τα δωμάτια να είναι γεμάτα.

Σε λίγο καιρό θα βγω στη σύνταξη. Δεν έχω στείλει ούτε έναν άνθρωπο σε ψυχιατρείο. Και ο ψυχίατρος με τον οποίο συνεργάζομαι όλα αυτά τα χρόνια, έστειλε σε ψυχιατρείο μόνον έναν άνθρωπο σε όλη του τη σταδιοδρομία!

Άμα παράγεις προφυλακτικά, θέλεις ν΄ αυξηθούν τα πηδήματα.

Αν παράγεις αναψυκτικά θέλεις ν΄ αυξηθεί η δίψα.

Αν παράγεις όπλα θέλεις ν΄ αυξηθούν οι πόλεμοι. Δεν είναι συχνές οι ευκαιρίες που έδωσε το Σεράγεβο ν΄ αδειάσουν οι ...Δημοκρατικοί (Clinton) τις ληγμένες βόμβες τους. Τα Τζιγαζοπιθήκια και η Συρία είναι μια νέα ζωντανή αγορά.

Ο  Φρόιντ είπε σοφά πράγματα. Όμως, δεν έγινα Φροϊδικός.

Κι ο Βούδας είπε σοφά. Δεν έγινα Βουδιστής.

Κι ο Carl Marx  είπε σωστά πράγματα  Ούτε Μαρξιστής ήμουν. Ήμουν απλώς σκεπτόμενος. Αλλά αυτή η κουβέντα του Marx είναι διαχρονική:

Το κεφάλαιο δεν γνωρίζει πατρίδα.

Τα Debate

Είναι μερικές αγγλικές λέξεις που δυσκολεύομαι να τις μεταφράσω μονολεκτικά στα Ελληνικά. Ανάμεσά τους είναι και η λέξη debate. Στα αγγλικά σημαίνει κάτι ανάμεσα σε συζήτηση και διαφωνία ή ακόμα και αντιπαράθεση. Κάποτε είχα ακούσει μια δημοσιογράφο να την αποδίδει μονολεκτικά με πολύ εύστοχο τρόπο, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ.

Προεκλογική περίοδος και σίγουρα θα υπάρξουν τέτοια debate. Υπάρχουν διάφορα είδη debates: Το ποιο απλό είναι η μονομαχία. Εδώ υπάρχουν δύο παραλλαγές: Στη μία, οι δύο υποψήφιοι  απαντούν σε ερωτήσεις που θέτουν οι δημοσιογράφοι, χωρίς να γίνεται ανάμεσά τους διάλογος. Έτσι ήταν το debate ανάμεσα στον Κώστα Καραμανλή και τον Λεφτά Υπάρχουν. Τα debate αυτά είναι κατά τη γνώμη μου «ξύλινα». Τα περισσότερα (αν όχι όλα) τα μέχρι τώρα debates που έχουν γίνει στον τόπο μας είναι αυτού του είδους. Οι ψηφοφόροι δεν έχουμε ανάγκη από τέτοιου είδους συζητήσεις. Τις έχουμε μπουχτίσει από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Θέλουμε κάτι πιο αυθεντικό, πιο ζωντανό.

Από πολιτική ξέρω όσα και ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος. Όμως, από πολιτική ψυχολογία γνωρίζω περισσότερα. Ποια είναι τα στοιχεία που θ΄ αποκάλυπτε ένας τέτοιος διάλογος που δεν αποκαλύπτονται με τα ξύλινα debates:

1.          Αυθεντικότητα: Η ικανότητα του κάθε υποψηφίου να μπορεί να μιλά και να συμπεριφέρεται χωρίς σενάριο. Οι ψηφοφόροι δεν ψάχνουμε για ηθοποιούς που θα παίξουν κάποιο ρόλο. Θέλουμε για ηγέτες αληθινούς ανθρώπους ικανούς ν΄ ανταπεξέλθουν στο απρόβλεπτο. Κι αυτό μας φέρνει στο επόμενο.

2.          Τι ανακλαστικά έχει στη συζήτηση; Πώς αντιδρά στην απρόβλεπτη και δύσκολη ατάκα του αντιπάλου; Εξηγεί, απολογείται, κατηγορεί, επιτίθεται, απειλεί. Δεν μας ενδιαφέρει μόνον τι λέει αλλά και πώς συμπεριφέρεται. Το να έχεις απλά ευφράδεια και να είσαι ετοιμόλογος δεν αρκεί. Έτσι ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

3.          Έχει καθόλου χιούμορ ή ακολουθεί τις συμβουλές των επικοινωνιολόγων που θέλουν να του επιβάλουν την εικόνα που θα βγάλει προς τα έξω;

4.          Εμπνέει εμπιστοσύνη: Έχει κάνει μέχρι τώρα αυτά που έπρεπε να γίνουν στην ώρα τους; Αυτό ονομάζεται συνέπεια. Αυτά που έχει πει και λέει επαληθεύονται από την  πραγματικότητα; Αυτό σημαίνει εντιμότητα. Έφερε μέχρι σήμερα τ΄ αποτελέσματα που δήλωνε ότι θα φέρει;

Βέβαια, με βάση την Ελληνική πραγματικότητα ένα τέτοιο debate ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Πάλι κάτι ξύλινο θα δούμε και οι μόνοι που κάτι θα κερδίσουν είναι οι διαφημιστικές εταιρείες οι οποίες θα μας πήξουν στο σανό στα διαλείμματα.

Μια και μιλάμε για πολιτική ψυχολογία μου έρχεται στο νου το debate που έγινε το Φεβρουάριο του 2011 ανάμεσα στον Μιχάλη Δουκάκη (υποψήφιος των Δημοκρατών) και τον George Bush που εκπροσωπούσε τους Ρεπουμπλικάνους. Αν συνοψίσουμε αυτά που είπε ο καθένας, δεν έχουν καμία σχέση με το αποτέλεσμα του debate στο οποίο ο Bush κέρδισε κατά κράτος τις εντυπώσεις. Ποια ήταν η διαφορά: Ο Δουκάκης έλεγε αυτά που πίστευε ότι μπορούν και πρέπει να γίνουν μ΄ ένα σοβαρό και αγέλαστο ύφος, σαν να ήταν ο τιμωρός που θα έρθει να σώσει την κοινωνία. Ο Bush με λίγα λόγια έλεγε «θα σας αλλάξω τα φώτα. Θα κάνω πολέμους για να δουλέψει η βιομηχανία μας και άλλα τέτοια. Τα έλεγε όμως με χαμόγελο και με γλυκύτητα. 

Αφού τον ψήφισαν οι Αμερικάνοι και η ανθρωπότητα ένιωσαν τη γλύκα: Αφγανιστάν, Ιράκ, Σουδάν και πάει λέγοντας...

Η Μνήμη του ψαριού

Κάποτε ψάρευα από μια προβλήτα. Έπιασα ένα μικρό ψαράκι που είχε πάνω του μια θαλάσσια ψείρα. Το έβγαλα προσεκτικά από το αγκίστρι και το έριξα στη θάλασσα. Σ´  ένα λεπτό περίπου το ψαράκι δάγκωσε πάλι το αγκίστρι. Μου έκανε εντύπωση που ήταν τόσο κορόιδο και την πάτησε για δεύτερη φορά. Στη συνέχεια έπιασα ένα σπάρο. Κι αυτός φουκαράς. Τον έριξα στη θάλασσα. Σε λίγο ξαναπιάνω το ψαράκι με την ψείρα. Μου ήρθε να το πατήσω χάμω για την ηλιθιότητά του, αλλά το λυπήθηκα. Την επόμενη φορά που έριξα την πετονιά έπιασα πάλι το σπάρο. Κατάλαβα ότι ήταν ο ίδιος, γιατί στην προσπάθεια να βγάλω το αγκίστρι του είχα πάρει μερικά λέπια. Αγανάκτησα. «Αυτή είναι θάλασσα ηλίθιων ψαριών σκέφτηκα» και πήγα για να πιω έναν καφέ.

Μίλησα με τον καφετζή που ήταν ψαράς και ήξερε από ψάρια. «Μα η μνήμη τους είναι 30 δευτερόλεπτα. Μετά δεν θυμούνται τίποτα κι ας κινδύνεψε η ζωή τους».

Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές. Εύχομαι η μνήμη μας να είναι περισσότερη από τη μνήμη του ψαριού.

Η Παρθένα και ο Όφις

Αφιερωμένο στο φίλο μου Μάνο

(του οποίου το επίθετο είναι περιττό)

και στην Μαρία την παρθένα...

Η Τασία από τη Μαδαγασκάρη

έκανε βόλτα μια νύχτα με φεγγάρι.

Είχε πλέον φτάσει στα σαράντα

αλλά μεσάνυχτα είχε από άντρα.

Ήτανε όμορφη, και είχε πολλές χάρες

τέτοιες γυναίκες τις αποκαλούν «κουκλάρες»

μα είχε κόσκινο πολύ στενό

δεν ήθελε άντρα ...καθημερινό.

Πρίγκιπες μ΄ άσπρα άλογα ζητούσε η Τασία

κι έτσι βρέθηκε παρθένα σε αυτή την ηλικία.

Στο θέμα αυτό φταίει και η μάνα

που όποια πηδιότανε, την έλεγε πουτάνα.

Το κόσκινο από τη μια, και η μάνα από την άλλη

απελπισία την έπιασε μεγάλη

το μόνο που κατάφερε από τα περασμένα

ήτανε να διατηρήσει τον παρθενικό υμένα.

Όμως, δεν είναι σύντροφος ο υμένας

και οι άντρες αποφεύγουν τας παρθένας·

κι αν παρθένα διακορεύσουνε καμία,

δεν το κάνουνε στης Τασίας την ηλικία.

Καθώς βολτάριζε μόνη στη παραλία

βρήκε σ΄ ένα παγκάκι τον Ηλία

το σουλούπι του ήταν για γέλια

κι είχε χωμένα τα χέρια του στα σκέλια.

Του είπε καλησπέρα φοβισμένη

καιρό είχε να δει άντρα η καημένη.

Της είπε καλησπέρα κι ο Ηλίας

αλλά η φωνή του ήταν πλήρης αγωνίας.

Η Τασία κοντοστάθηκε λιγάκι

και κάθισε κοντά του στο παγκάκι

τον ερώτησε ποιο είν΄ το πρόβλημά του

κι έχει χώσει τα δυο χέρια στ΄ αχαμνά του;

«Με δάγκωσε ένα φίδι στο πουλί μου

και πρέπει δηλητήριο να ρουφήξω

αλλά είναι αδύνατο εκεί να φτάνω

και έτσι σε λιγάκι θα πεθάνω».

Πονόψυχη γυναίκα η Τασία

προσφέρθηκε να τονε βοηθήσει

το δηλητήριο απ΄ το πουλί του να ρουφήξει

για να μπορέσει ο άνθρωπος να ζήσει.

Όταν ολοκληρώθηκε η ...θεραπεία

ερώτησε ο Ηλίας την Τασία:

«Αυτό πώς θα το ξεπληρώσω

που υποχρεωμένος νιώθω τόσο»;

Τι να σας πω; Κάτι με σφίγγει

μπήκε στον κόλπο μου ένα μυρμήγκι.

Θα ήμουν υπόχρεη αν μου το βγάλετε

ακόμα κι αν χρειαστεί να μου τον βάλετε.

Φιλότιμος ο Ηλίας προσπαθεί

μα το πουλί δεν λέει να σηκωθεί

ήταν από το φίδι δαγκωμένο

και είχε μαραθεί το καημένο.

Της ζήτησε να βοηθήσει με το χέρι

(σ΄ αυτό ο Ηλίας ήτανε ξεφτέρι)

και η Τασία με τα πόδια ανοιχτά

το λέει «βάλτου μέλι. Έτσι πιάνονται αυτά».

Βάζει το δάχτυλο ο Ηλίας απαλά

και προσπαθεί να ακουμπίσει το μυρμήγκι

μα καθώς άρχισε το χέρι να γλιστρά

ένιωσε το δάχτυλό του κάτι να το σφίγγει.

«Μικρό ήταν το μυρμήγκι ή μεγάλο;

για να γνωρίζω πώς το δάχτυλο να βάλω».

Βάλτο εσύ και κάνε μου τη χάρη.

«Μα εδώ κυρά μου έχω πέσει σε ντουβάρι!

Μυρμήγκι είναι αυτό ή κροταλίας;

τη ρώτησε θορυβημένος ο Ηλίας.

Μου φτάνει ένα δάγκωμα τη μέρα

με δεύτερο δεν θα τα βγάλω πέρα».

Δεν είν΄ ντουβάρι αυτό, είναι υμένας

διότι εγώ ανήκω στας παρθένας

τραβάει ο Ηλίας με μιας το δάχτυλό του

και σαστισμένος κάνει το σταυρό του.

Κύριε τι πάθατε γιατί σταυροκοπιέστε;

νόμιζα πως οι άντρες αυτό το φχαριστιέστε.

Λυπάμαι αλλά φοβάμαι τα αίματα

μια πολύ φοβάμαι τα μπερδέματα.

Δείξτε μου καλέ κύριε λίγη εμπιστοσύνη

θα σας χρωστάω ευγνωμοσύνη

έτσι εζήτησε απ΄τον Ηλία

να της διαρρήξει την ...πανοπλία.

Αυτό μου είναι δύσκολο σας είπα.

- Μα, τη ζωή σας έσωσα· σας πήρα και μια πίπα.

Δεν θα το ανταποδώσετε;

να μ΄ απελευθερώσετε.

Επαναστάτης ο Ηλίας, συγκινήθηκε

και προς το μέρος της αποφασιστικά κινήθηκε.

- Εγώ κυρία είμαι από τη Μάνη

κατάγομαι απ΄ τον Καραντουμάνη.

- Ε τότε, αφού είστε παλικάρι

γιατί δεν μου την κάνετε τη χάρη;

Θα φοβηθείτε εσείς έναν υμένα;

Φοβάται ένας Καραντουμάνης μια παρθένα;

Τον πιάνει τον πατριωτικό του τον Ηλία

και την καρφώνει μ΄ άγρια λαγνεία

θα ρίξω στο μυρμήγκι μια βαρβάτη

μόνο χρειάζομαι ένα κρεβάτι

Σπίτι είναι η μάνα μου στην πόρτα

δεν πάμε να το πνίξουμε στα χόρτα;

Ο Ηλίας σήκωσε το φρύδι

«μα εκεί με δάγκωσε το φίδι»!

Σας δάγκωσε το φίδι μες΄ τα χόρτα

μα πώς βρεθήκατε εκεί; «Την τύχη ρώτα:

Πήγα να κατουρήσω ν΄ ανακουφιστώ

και το κατούρησα χωρίς ν΄ αντιληφθώ».

Τι ατυχία που σας βρήκε τον καημένο

δάγκωμα από φίδι και δη κατουρημένο

«το δάγκωμα δεν είν΄ το πρόβλημά μου

είναι που δάγκωσε την περηφάνιά μου.

Αυτό εγώ θα σας το θεραπεύσω

και την υπερηφάνειά σας θα ...θωπεύσω

μα βοηθήστε με κι εσείς λιγάκι

να το τσακώσουμε το μυρμηγκάκι

Κι επειδή οι αναγνώστες βαρεθήκαν

αυτοί οι δυo στο τέλος παντρευτήκαν

κι αφού επέσαν με τα μούτρα μες΄ τα μέλια

μετά από λίγο, ο γάμος ήτανε για γέλια.