Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Η Βουλή των βουλιμικών.

Στο τριήμερο 10-12 Οκτωβρίου έγινε στη Βουλή μια συζήτηση για την ανανέωση της εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Αγόρευσαν περίπου 150 βουλευτές. Παρακολούθησα αποσπασματικά περίπου 70. Το έκανα με σκοπό να παρατηρήσω συμπεριφορά. Ο ψυχίατρος Φρίτς Πέρλς έλεγε «είμαστε αυτά που κάνουμε». Γι΄ αυτό το λόγο συχνά έκλεινα τον ήχο και έβλεπα μόνο την εικόνα. Παραθέτω τ΄ αποτελέσματα των παρατηρήσεών μου.
Κατ΄ αρχή, ο κανονισμός της Βουλής απαγορεύει ο ομιλητής να διαβάζει την εισήγησή του. Οι 80% διάβαζαν από μέσα χωρίς ούτε μία φορά ο πρόεδρος να πει τίποτα.
Στη συνέχεια, υπήρχε μια συμφωνία κάθε ομιλητής να μιλήσει για 15 λεπτά. Είναι ζήτημα αν ένα 10% σεβάστηκε τα χρονικά πλαίσια. Μάλιστα, ο πρόεδρος τους έδινε συγχαρητήρια. Κατά τα άλλα, στις παραβιάσεις του χρόνου πατούσε ένα κουδούνι. Στο πρώτο κουδούνισμα ο ομιλητής συνέχιζε χωρίς να τρέχει τίποτα. Στο δεύτερο έλεγε «τελειώνω κύριε Πρόεδρε» και συνέχιζε να μιλάει. Στο τρίτο κουδούνι ο ομιλητής ...μάζευε και τακτοποιούσε τα χαρτιά του συνεχίζοντας να μιλάει μέχρι να πει όλα όσα ήθελε. Με απλά λόγια «οι κανόνες δεν ισχύουν για μένα. Εγώ είμαι παλικάρι».
Παράλληλα, ο κανονισμός της βουλής δεν επιτρέπει την ώρα που αγορεύει ένας ομιλητής να πετάγεται κάποιος από τα έδρανα και να διακόπτει. Κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάποιος πετιότανε κι έλεγε το μακρύ του και το κοντό του. Μάλιστα μερικές από τις εκφράσεις που ακούστηκαν μετέτρεπαν το κοινοβούλιο σε ...κυνοβούλιο, ή σε λασπόλουτρο. Ο πρόεδρος περιοριζότανε να λέει «παρακαλώ. Κύριε Τάδε παρακαλώ πολύ». Ως εκεί· γιατί φοβότανε ο άνθρωπος μήπως φάει κι εκείνος λάσπη. Με δυο λόγια οι ...πατέρες του έθνους παραβίαζαν κανόνες που έχουν θεσπίσει οι ίδιοι! Η συνεδρίαση δεν ήταν σε επίπεδο περιεχομένου. Δεν είχε σχέση με την ψήφο εμπιστοσύνης. Ήταν ένας αγώνας σε επίπεδο σχέσεων για την εξουσία. Μια έντονη βουλιμία για την εξουσία απ΄ όλες τις πλευρές.
Όποτε άνοιγα τον ήχο άκουγα γενικές αλήθειες με το τσουβάλι όπως, «κάποτε πρέπει να μπει μια τάξη σ΄ αυτόν τον τόπο», «να λάμψει η αλήθεια» και γενικά εκφράσεις που δεν έχουν περισσότερη βαρύτητα από το να έλεγαν «το νερό είναι υγρά». Εκτός από γενικές αλήθειες, άκουγα κατηγορίες, προσβολές, απειλές, βρισιές και ό,τι άλλο έδειχνε την ποιότητα καλλιέργειας και ευγένειας που έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Μάλιστα, σκεφτόμουν: Αν είχα δίπλα μου έναν Έλληνα του εξωτερικού που μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα και τον ρωτούσα ποιος είναι ο σκοπός όλων αυτών των συζητήσεων, ο άνθρωπος δεν θα είχε καταλάβει τίποτα.
Ένα ακόμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η ευθύνη που είχε γίνει μπαλάκι του τένις. «Εσείς φταίτε για τα δεινά αυτού του τόπου». Στις λατινογενείς γλώσσες η λέξη ευθύνη είναι σύνθετη: Αποτελείται από τις λέξεις response (που θα πει «αντίδραση») και ability (που θα πει «ικανότητα»). Ευθύνη λοιπόν θα πει «ικανότητα αντίδρασης». Όποιος έχει την ικανότητα αντίδρασης έχει και την ευθύνη. Οι πατέρες του έθνους με το να επιρρίπτουν την ικανότητα αντίδρασης ο ένας στον άλλον, παραδέχονται από κοινού ότι είναι ανίκανοι!
Μερικές παρατηρήσεις ακόμα: Κάποιοι έβγαζαν την αμηχανία των χεριών τους στα μικρόφωνα. Τα ευθυγράμμιζαν. Μάλιστα ήταν ένας βουλευτής που τακτοποιούσε τα μικρόφωνα κάθε 45 δευτερόλεπτα! Άλλοι πάλι, είχαν πάθει αγκύλωση στο δείκτη του χεριού τους  ο οποίος είχε παραμείνει τεντωμένος...

Τέλος παρατήρησα ότι τουλάχιστον οι μισοί ομιλητές είχαν παραπάνω βάρος. Μάλιστα υπήρχαν και 2-3 που ήταν έτοιμοι να κρεπάρουν απ΄ το πάχος. Γι αυτό όταν θα γίνω πρωθυπουργός τους υπουργούς μου κάθε 6 μήνες θα τους ζυγίζω. Όσοι παίρνουν πάνω από 2 κιλά το εξάμηνο θ΄ απολύονται.

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

SKYPE


Τα λέμε μέσω Skype ?
Η σημερινή τεχνολογία το κάνει εφικτό.
Κάθε συζήτηση κοστίζει 40 Ε
Διαρκεί συνήθως 30 λεπτά. Μετά, πονάνε τα μάτια μου.

Η Διαδικασία:
1. Μπαίνεις στο Skype. Mε αναζητάς με το pinteris@hotmail.com.Όταν με βρεις μου κάνεις μια αίτηση αποδοχής.
2. Μέσω του pinteris@hotmail.com συμφωνούμε για μια ώρα που θα κάνουμε μια δοκιμαστική συνάντηση χωρίς χρέωση. Ο σκοπός είναι να ελέγξουμε την τεχνική ποιότητα της επικοινωνίας. Επίσης να κανονίσουμε τις πρακτικές λεπτομέρειες:
Καταθέτεις 40 Ε στο λογαριασμό
Alpha Bank: Λογαριασμός Οψεως 326.00.2002.000273

IBAN GR13 0140 3260 3260 0200 2000 273

3. Συμφωνούμε μέσω e mail πότε θα τα πούμε.
4. Σε περίπου 20 ημέρες σου στέλνω μια απόδειξη είτε με ταχυδρο- μείο είτε με email
Ένας άλλος δρόμος είναι να μου τηλεφωνήσεις στο 210-96 52 336
και να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες. 

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Άντε. Για να μη παραπονιέστε. Ο Χάρης και ο Αντρέας είναι τα δύο κομμάτια μου


Πάρε κι άλλο

4. Βραδινή κουβέντα

Η ώρα είχε πάει 11.30. Ο Αντρέας ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ. Φορούσε ένα παντελόνι αθλητικής φόρμας κι ένα μακό. Ο Χάρης καθότανε στη διπλανή πολυθρόνα. Το σαλόνι ήταν ομιχλώδες απ΄ τα ντουμάνια. Το πλαστικό μπουκάλι με το τσίπουρο είχε φτάσει στη μέση. Στο τραπέζι δίπλα στον καναπέ, υπήρχε ένα κουτί με δυο κομμάτια πίτσα. Ό,τι είχε απομείνει από την πίτσα – γίγα που είχαν παραγγείλει.
-       Βρε Χάρη. Δεν ανοίγουμε κανένα παράθυρο; Έχουμε φλομώσει στον καπνό.
Ο Χάρης άνοιξε τη μπαλκονόπορτα.
-       Πώς αλλάζουν τα πράγματα Αντρέα μου; Απόψε εγώ είμαι στην πολυθρόνα και εσύ στον καναπέ.
-       Έλα, άσε τις αηδίες. Ο καναπές σαν ψυχοθεραπευτική μέθοδος ανήκει στον προηγούμενο αιώνα.
-       Οι πελάτες σου πού κάθονται;
-       Δεν έχω πελάτες βρε! Επισκέπτες έχω.
-       Και ποια είναι η διαφορά;
-       Πελάτες έχουν οι μπακάληδες, οι ραφτάδες και οι κομμωτές.
-       Και οι γιατροί τι έχουν;
-       Ασθενείς.
-       Γιατί δεν τους λες ασθενείς;
-       Διότι, πρώτον δεν είμαι γιατρός και δεύτερον δεν είναι ασθενείς.
-       Και τι είναι;
-       Νορμάλ άνθρωποι με προβλήματα.
-       Κι  είναι όλοι νορμάλ;
-       Τους μη νορμάλ τους στέλνω αλλού.
-       Και γιατί λες πως το ντιβάνι ανήκει στον προηγούμενο αιώνα;
-       Είναι απλό. Ο Φρόυντ ήταν γιατρός. Διατήρησε λοιπόν το μοντέλο της ιατρικής. Ο ασθενής είναι ξαπλωμένος κι ο γιατρός από πάνω. Αν ο ασθενής πάσχει από κάτι σωματικό, την ξάπλα την καταλαβαίνω. Αν όμως έχει πρόβλημα με τη γυναίκα του, γιατί να είναι ξάπλα;
Είπανε διάφορα. Αρχικά, για την απογοήτευση που ένιωσε ο Αντρέας γνωρίζοντας εκείνο το απόγευμα από κοντά την κοπέλα που είχε γνωρίσει στο διαδίκτυο. Την είχε πλάσει αλλιώς στη φαντασία του.  Μετά μίλησαν για το χωρισμό του Αντρέα με τη Νάνσυ. Μίλησαν για τη σχέση του Χάρη με την τωρινή του σύντροφο, τη Λένα. Έφτασε 1 το πρωί. Είχαν και οι δύο εξαντληθεί. Ο Αντρέας ανακάθισε στον καναπέ κι άναψε την πίπα του.
-       Τι ώρα σηκώνεσαι αύριο Χάρη;
-       Δεν έχω πρόβλημα. Ό,τι ώρα ξυπνήσω.
-       Και η δουλειά;
-       Τα έχω φροντίσει. Αύριο θα πάμε για καφέ στην παραλιακή και μετά βλέπουμε. Ίσως πάμε και για ψάρι στη Νέα Κρήνη.  Εσύ, τι ώρα ξυπνάς;
Ο Αντρέας μειδίασε.
-       Αν κοιμηθώ...
-       Τόσο σοβαρά είναι τα πράγματα;
-       Ξυπνάω στον ύπνο μου με σφιγμένες γροθιές. Αν δεν σηκωθώ να καπνίσω μου έρχεται να σκάσω.
-       Να σου δώσω ένα χαπάκι για τον ύπνο;
-       Α, παίρνεις και τέτοια;
-       Όχι ρε! Αυτά τα χρησιμοποιούσε η Κλαίρη.
Ο Αντρέας βρήκε λίγο το χιούμορ του.
-       Τόσα χρόνια που έχετε χωρίσει θα είναι ληγμένα...
Ο Χάρης έκλεισε τη μπαλκονόπορτα, κάθισε ξανά στην πολυθρόνα και άναψε τσιγάρο.
-       Αφού θέλεις να καπνίσεις τι την κλείνεις την πόρτα;
-       Έμπαζε λίγο. Να την ξανανοίξω.
-       Κατάλαβα. Ο χαβαλές συνεχίζεται. Ας γεμίσω κι εγώ μια πίπα.
-       Όμως Αντρέα να πούμε κάτι ευχάριστο.
-       Σαν τι ρε Χάρη;
-       Καμιά ιστορία απ΄ τη δουλειά σου.
-       Η δουλειά μου δεν έχει ευχάριστα. Έχει εντυπωσιακά.
-       Κάτσε τότε να σου πω εγώ μία. Αυτό έγινε στον έκτο μήνα που είχα προσλάβει το Βαγγέλη. Τώρα θυμάμαι ότι ήθελα να σου τηλεφωνήσω για να γελάσουμε αλλά μου διέφυγε. Άκου λοιπόν.
Ο Αντρέας άπλωσε την αρίδα του σαν παιδάκι που περιμένει να του πουν παραμύθι. Ο Χάρης πήρε αφηγηματικό ύφος.
-       Μας ήρθε μια κυρία γύρω στα 35 η οποία ήταν πολύ όμορφη. Μέχρι και η σπαζαρχίδω η Ρούλα το παραδέχτηκε. Γύρω στα 20 είχε κερδίσει κάποια καλλιστεία. Ήταν 10 χρόνια παντρεμένη και είχε ένα γιο 8 χρονών. Τους τελευταίους 3 μήνες είχε την υπόνοια ότι ο άντρας της την απατάει. Αυτός είναι μεγαλο-ασφαλιστής, γύρω στα 45 και γνωστός μπερμπάντης της Θεσσαλονίκης. Πάντα κυκλοφορούσε με κάτι αμαξάρες, να σου φύγει το καφάσι. Όμως φαίνεται πως τα πρώτα χρόνια του γάμου ήταν ...καλό παιδί. Είχε αφοσιωθεί στο γιο του και το σπίτι του.
-       Δηλαδή η γυναίκα ήταν έπιπλο;
-       Δεν θα το ΄λεγα. Ούτε όμως ήταν και κάποια που θα θαυμάσεις το μυαλό της.
-       Πώς να το θαυμάσεις; Αφού κοιτάς αλλού... Είπες η κυρία ήταν κούκλα.
-       Κάτσε ρε να σου πω την ιστορία. Αυτό που την έκανε να έρθει στο γραφείο μας ήταν ότι βρήκε στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου προφυλακτικά.
-       Χρησιμοποιημένα;
-       Στάματα ρε γελοίε! Αχρησιμοποίητα. Το θέμα δεν είναι εκεί. Τα τελευταία χρόνια ο σύζυγος δεν έπαιρνε ποτέ προφυλάξεις μαζί της. Είχε βαλθεί να κάνει και δεύτερο παιδί. Όταν πρώτο-ήρθε η κυρία, ο Βαγγέλης κι εγώ λείπαμε. Έτσι την υποδέχθηκε η Ρούλα. Μέσα σε μισή ώρα της είχε πει όλη την ιστορία. Η Ρούλα δεν προλάβαινε να της δίνει χαρτομάντιλα. Μπήκα στο γραφείο την ώρα που ετοιμαζόταν να φύγει. Καθίσαμε μαζί της άλλη μισή ώρα μαζί με τη Ρούλα. Μας τέλειωσαν τα χαρτομάντιλα. Αναλάβαμε να διερευνήσουμε την υπόθεση.
-       Πάντως βρε Χάρη, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Μπερμπαντεύει, αλλά την προστατεύει.
-       Το ίδιο της είπε και η Ρούλα, αλλά τη μάλωσα. Γενικά η Ρούλα την έλεγε "μπεκάτσα".
-       Πάμε παρακάτω. Τι ακριβώς αναλάβατε να κάνετε;
-       Σε πρώτη φάση, θα παρακολουθούσαμε το τηλέφωνο του γραφείου του. Στο σπίτι δεν μιλούσε ποτέ από σταθερό τηλέφωνο.
-       Και πώς θα καταφέρνατε να παρακολουθούσατε το τηλέφωνο της δουλειάς του;
-       Αυτά για το Βαγγέλη είναι παιχνίδια. Έχει σπουδάσει φυσικός, και στα ηλεκτρονικά είναι άσος. Μέσα σε μια βδομάδα είχαμε καταγράψει 5 συνομιλίες ανάμεσα σ΄ αυτόν και μια γυναίκα με γλυκύτατη φωνή ακαθόριστης ηλικίας.
-       Από τις συζητήσεις που κάνανε δεν έβγαινε συμπέρασμα για την ηλικία της. Σωστά;
-       Κάπως έτσι. Οι συζητήσεις τους κράταγαν τουλάχιστον 15 λεπτά. Ήταν φανερό πως, αυτή δεν ήταν μια απλή εξωσυζυγική σχέση.
Ο Χάρης άναψε κι άλλο τσιγάρο.
-       Επειδή φοβόμουν τις αντιδράσεις της, προτίμησα να μην την εκθέσω στο υλικό που είχαμε μαζέψει. Της είπα ότι κάποιες ενδείξεις υπάρχουν αλλά θα περιμένει λίγο μέχρι να έχουμε αποδεικτικά στοιχεία.
-       Πολύ σοφό εκ μέρους σου.
-       Αυτά από σένα τα ΄μαθα βρε!
Ο Αντρέας καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι. Άναψε την πίπα του και άραξε στον καναπέ. Ο Χάρης συνέχισε.
-       Ο τύπος με την κυρία είχανε δώσει ραντεβού στο πιο κεντρικό σημείο της Θεσσαλονίκης. Έξυπνη κίνηση. Χάνεσαι μέσα στο πλήθος. Εμείς γνωρίζαμε το σημείο συνάντησης. Επίσης γνωρίζαμε ποιος είναι. Το μόνο στοιχείο που μας έλειπε ήταν μια φωτογραφία της. Έτσι, ο Βαγγέλης παίρνει την πανάκριβη φωτογραφική μας μηχανή και στήνεται πίσω από μια κολόνα. Αρχικά εμφανίζεται μια όμορφη κοπέλα η οποία κάποιον περίμενε. Ο Βαγγέλης της έβγαλε μερικές φωτογραφίες. Σε λίγο πέρασε ένα ταξί με κάποιον μέσα, την πήρε και φύγανε. Μετά από δύο λεπτά εμφανίστηκε ο σύζυγος – στόχος  στο επίμαχο σημείο και περίμενε. Ο Βαγγέλης του έβγαλε μερικές φωτογραφίες. Λίγο αργότερα πλησίασε μια εντυπωσιακή γυναίκα και στάθηκε δίπλα του. Ο Βαγγέλης τους έβγαλε μερικές φωτογραφίες. Ήρθε όμως ένας τύπος, την πήρε από το χέρι και φύγανε. Ο σύζυγος ήταν ακόμα στημένος εκεί. Το ίδιο και ο Βαγγέλης.
Ο Χάρης έκανε μια παύση κι έβαλε λίγο τσίπουρο.
-       Έχεις πάρει χαμπάρι Χαρούλη ότι το τσίπουρο έχει κατέβει κάτω απ΄  το μισό;
-       Ε, και που το λες τι έγινε; Αφού κι εσύ το πίνεις. Κάτσε τώρα να σου πω τη συνέχεια: Ο Βαγγέλης βλέπει κάποια στιγμή το σύζυγο να έχει ανοίξει την αγκαλιά του για να υποδεχθεί κάποια. Κατέβασε την κάμερα και κοίταξε προς την κατεύθυνση από την οποία θα ερχόταν η ερωμένη. Και τι είδε;
-       Τι είδε ρε;
Ο Χάρης είχε ξεραθεί στα γέλια.
-       Μια γυναίκα πάνω από 100 κιλά, μισό κεφάλι πιο κοντή του και από ντύσιμο, άστα να πάνε. Μόλις την είδε ο Βαγγέλης, του έπεσε η μηχανή από τα χέρια! Όχι μόνο δεν φωτογράφισε τίποτα, αλλά πληρώσαμε κι έναν σκασμό λεφτά για την επισκευάσουμε.
Μέχρι να πούνε οι δύο φίλοι καληνύχτα είχε πάει 2.30 το πρωί.



Πάμε παρακάτω. Αυτό είναι παοχνίδι

3. Θεσσαλονίκη
Ήταν 6 το απόγευμα. Ο Αντρέας ενημέρωσε τηλεφωνικά το Χάρη ότι έφτασε ...σώος και δώσανε ραντεβού στην είσοδο της πολυκατοικίας του Χάρη στις 8.30. Ο Χάρης συζητούσε με τον βοηθό του το Βαγγέλη.
-       Τελικά Βαγγέλη τι λες; Ν΄ αναλάβουμε την υπόθεση με τις εικόνες;
-       Αφεντικό, δεν πάμε πρώτα μια βόλτα απ΄ το μοναστήρι να δούμε με τι έχουμε να κάνουμε;
-       Σου έχω πει: Δεν μου αρέσει να με λες αφεντικό.
-       Ρε αφεντικό, άσε με να σε λέω αφεντικό. Μου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας.
-       Καλή ιδέα.
-       Η ασφάλεια;
-       Όχι βρε. Η σκέψη σου να πάμε στο μοναστήρι.
-       Το έχω ήδη εντοπίσει στο χάρτη. Είναι 35 χιλιόμετρα από δω.
-       Δηλαδή πήγαιν΄ έλα 70.
-       Ναι, αλλά ο δρόμος είναι ανοιχτός.
-       Ένα δίωρο στο μοναστήρι θα το φάμε. Βάλε και άλλες δυο ώρες στη μετακίνηση, θέλουμε 4 ώρες.
-       Όχι αν οδηγήσω εγώ!
-       Σιγά ρε οδηγάρα.
-       Αφού ρε αφεντικό πας σαν τη χελώνα.
-       Κι εσύ πηγαίνεις σαν τον τρελό.
-       Ναι, αλλά δεν έχω τρακάρει.
-       Ακόμα...
-       Αφεντικό, σου δίνω το λόγο μου θα οδηγώ πιο σιγά, αλλά όπως και να το κάνεις πάνω από μια ώρα δεν χρειαζόμαστε.
-       Και πότε να πάμε;
-       Αύριο το πρωί. Αν φύγουμε στις 9,  12 με 12.30 θα είμαστε πίσω. Πόση ώρα θα φάμε στο μοναστήρι;
Ο Χάρης το σκέφτηκε για λίγο.
-       Όχι αύριο Βαγγέλη. Έχει έρθει ο φίλος μου ο Αντρέας από την Αθήνα και θα τον φιλοξενήσω.
-       Α, ο τρελογιατρός. Καιρό έχουμε να τον δούμε. Κατάλαβα. Απόψε θα το ρίξετε έξω.
-       Μπα Βαγγέλη μου. Θα το ρίξουμε μέσα. Ο Αντρέας δεν είναι στις καλές του.
-       Εγώ αφεντικό σου το  ΄λεγα: Πώς είναι δυνατό να κάνεις τέτοιο επάγγελμα και στο τέλος να μην τρελαθείς ο ίδιος;
-       Λάθος δρόμο πήρε η σκέψη σου Βαγγέλη. Ελπίζω να μην πάθουμε το ίδιο και με το μοναστήρι...
-       Και πότε θα πάμε στο μοναστήρι;
-       Μεθαύριο.
-       Μεθαύριο είναι Σάββατο αφεντικό.
-       Καλά λες. Το ξέχασα. Άσε να το ξαναδούμε από Δεύτερα.
-       Γιατί δεν πάμε την Κυριακή; Θα μας κεράσουν και κρασί.
-       Καλή ιδέα. Κυριακή στις 10 φύγαμε.
-       Καν  ΄το 11 αφεντικό.
Μόλις έφυγε ο Βαγγέλης, εισέβαλε στο γραφείο η γραμματέας του Χάρη, η Ρούλα. Είναι 40 χρονών αλλά φαίνεται 30. Παντρεμένη. Έχει ένα κοριτσάκι 8 ετών κι ένα αγοράκι 6. Εργάζεται στο Χάρη κοντά 12 χρόνια. Είναι έντιμη, συνεπής, οργανωτική αλλά πολύ σχολαστική. Φυσικά έχει αναλάβει το ταμείο γιατί αν το είχε ο Χάρης θα είχε κλείσει προ πόλου το μαγαζί. Έχει υιοθετήσει απέναντι στο Χάρη το ρόλο της «μεγάλης αδερφής». Όποτε τον στριμώχνει στα οικονομικά ο Χάρης τη φωνάζει «σπαζαρχίδω», «εξηνταβελόνη» και άλλα.
-       Άκουσα ότι αποφασίσατε με το Βαγγέλη να πάτε την Κυριακή στον πατέρα Αμβρόσιο.
-       Εσύ και τι δεν ακούς;
-       Αφού είχατε την πόρτα ανοιχτή βρε σαχλαμάρα! Τελικά θα πάτε;
-       Ναι. Για να μας ...ευλογήσει.
-       Στάματα καημένε. Απλά έλεγα μήπως ερχόμουν κι εγώ οικογενειακώς.
-        Έχεις καταλάβει ότι πηγαίνουμε για δουλειά;
-       Και τι πειράζει να προσκυνήσουμε κιόλας;
-       Να προσκυνήσετε όσο θέλετε Ρούλα μου. Εμένα μην τραβολογάτε!
-       Ε, ένα κερί θα το ανάψεις.
-       Θα το ανάψω Ρούλα μου. Αλλά όχι όπως νομίζεις εσύ. Θα το ανάψω για λόγους δημοσίων σχέσεων.
-       Οι άνθρωποι των δημοσίων σχέσεων τα έχουνε καλά με όλους. Σε πειράζει να τα έχεις καλά και με το Θεό;
-       Πάλι τα ίδια θα πιάσουμε Ρούλα μου; Δεν πάμε σε κάτι άλλο;
Ένα σαρδόνιο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της Ρούλας.
-       Αύριο έχουμε 350 ΔΕΗ.
-       Και μου το λες τώρα;!
-       Σάματι σε βλέπω και καθόλου; Άσε που στο ΄χω πει εδώ και 10 μέρες κι όλο με γράφεις στα τέτοια σου.
-       Τα καλά κορίτσια δεν λένε κακά λόγια...
-       "Τέτοια", είπα. Μου λες με το λογαριασμό τι θα γίνει;
-       Πόσα έχουμε στο ταμείο;
-       Τσίμα - τσίμα 250.
Ο Χάρης άνοιξε το πορτοφόλι του.
-       Πάρε άλλα 150 και καθαρίσαμε.
Το ξανασκέφτηκε.
-       Στάσου. Περιμένω τον Αντρέα. Να έχω κάποια χρήματα πάνω μου. Βαριέμαι να τρέχω στην τράπεζα.
-       Ωραία. Άσε τα και μου τα δίνεις τη δεύτερα.
-       Είσαι μια κούκλα.
-       Αυτό δεν έχω ανάγκη να μου το πεις εσύ. Για ποιο λόγο ήρθε εδώ ο μουρλός;
-       Τον Αντρέα εννοείς;
-       Ποιον άλλον;
-       Γιατί τον λες μουρλό;
-       Έλα μωρέ.  Δεν πρόλαβε ν΄ ανοίξει το γραφείο του στην Αθήνα κι ερωτεύτηκε. Θυμάσαι που ερχότανε κάθε Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη.
-       Συμβαίνουν αυτά βρε Ρούλα. Κι εσένα ο άντρας σου μέχρι να παντρευτείτε ζούσε στη Λάρισα.
-       Μα τι συγκρίνεις; Τον άντρα μου τον ξέρω 20 χρόνια. Ο δικός σου αυτό το τσακλοκούδουνο που βρήκε το ήξερε 2 μέρες. Όταν ήρθε εδώ για τα γενέθλιά σας δεν τη γνώρισε;
-       Ποια λες μωρέ;
-       Εκείνη τη χωρισμένη δασκάλα.
-       Α, τη Στέλλα! Ωραίος τύπος.
-       Τι ωραίος τύπος μωρέ; Ξόδεψε ένα σκασμό λεφτά να έρχεται κάθε Σαββατοκύριακο.
-       Δεν έχεις δίκιο. Και η Στέλλα πήγαινε στην Αθήνα.
-       Αυτή έτρωγε τα λεφτά του πατέρα της.
-       Το νου σου όλο στα λεφτά τον έχεις.
-       Κακομοίρη μου αν δεν ήμουν εδώ θα φωτιζόσασταν με...κεριά.
-       Ό,τι και να λες, ο Αντρέας ήταν τότε 33 χρονών και τώρα είναι 45.
-       Και τώρα γιατί ήρθε; Βαρέθηκε τη γυναίκα του;
-       Το ανάποδο Ρούλα μου. Εκείνη τον βαρέθηκε.
-       Ωχ τον καψερό. Αυτός αρρωσταίνει όταν τον αφήνει γυναίκα.
-       Ακριβώς.
-       Κατάλαβα. Απόψε δεν θα είσαι ντέντεκτιβ. Ψυχολόγος θα είσαι. Άντε καληνύχτα και τα λέμε αύριο.
Η ώρα είχε φτάσει 8. Πριν κλείσει το γραφείο, ο Χάρης δοκίμασε και πάλι το στιλό της μελάνης. Μια χαρά έγραφε. Συμμάζεψε τα απαραίτητα και ξεκίνησε για το σπίτι.
Βρήκε τον Αντρέα να τον περιμένει στην είσοδο καθιστός καβάλα πάνω στη βαλίτσα του.