Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Μια απορρία

Τώρα τελευταία εμφανίζονται στο blog μου κάποιες διαφημίσεις.
Δεν μ΄ ενοχλεί αυτό.
Το μόνο που δεν καταλαβαίνω, είναι πώς βρέθηκαν εκεί ???

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013


Τι ζητούν οι εργένηδες από τις γυναίκες.

Πώς ορίζουμε τη λέξη «εργένης»;
Είναι ο άντρας που ζει μόνος του.
Εκείνοι που ζουν με τους γονείς τους δεν είναι εργένηδες. Αν μάλιστα έχουν περάσει το μέσο όρο τής ηλικίας στην οποία παντρεύονται οι άντρες και ζουν με τους γονείς τους, θεωρούνται γεροντοπαλίκαρα.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες εργένηδων:
Κατηγορία Α: Αυτοί που ζούνε μόνοι τους διότι είναι ακόμα ανύπαντροι. Σύμφωνα με τα προσωπικά στοιχεία μου από 3.500 άτομα, εκείνοι που είναι μεταξύ 25 και 45 και δεν έχουν παντρευτεί ακόμα αποτελούν το 51%. Από αυτούς, το 41% είναι μεταξύ 25 και 35 που σημαίνει πως είναι φυσιολογικό να μην έχουν παντρευτεί ακόμα, λόγω ηλικίας. Το υπόλοιπο 10% είναι άνω των 35, δεν έχουν παντρευτεί ποτέ και ζούνε μόνοι τους.
Κατηγορία Β: Οι άλλοι που, είτε είναι σε διάσταση είτε χωρισμένοι. Αυτοί αποτελούν το 11,5% των ανδρών ηλικίας 25 με 45.
Κάθε κατηγορία, έχει τα επί μέρους «είδη» της:

ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ (7 είδη)
Είναι εκείνοι που θεωρούν την  επαγγελματική τους εξέλιξη πιο σημαντική από τις ερωτικές τους σχέσεις. Αυτοί, τις καθημερινές, κοιμούνται νωρίς. Βγαίνουν κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, όπως τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή.
 Τι ψάχνουν; Μια γυναικεία συντροφιά, χωρίς ιδιαίτερες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις.
Όταν φτάσουν πια σε ηλικία που «πρέπει» να ολοκληρώσουν την «κοινωνική τους θητεία», δηλαδή να κάνουν το γάμο και τα παιδιά, κοιτάνε και για κάτι παραπέρα. Αν βρουν κάποια που έχει τις… προδιαγραφές, και παράλληλα, καταλαβαίνουν ότι δεν θα τους «εμποδίσει» στην καριέρα τους, παντρεύονται. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν βρίσκονται κάπου ανάμεσα στα 37 και 43.
Είδος 2: Οι συνεσταλμένοι.
Αυτοί είναι εργένηδες γιατί δεν έχουν τις κοινωνικές ικανότητες να δικτυωθούν, να φλερτάρουν και να διαλέξουν ένα ταίρι. Είναι στην πλειοψηφία «καλά παιδιά» αλλά, τόσο ανιαροί και βαρετοί, που καμία γυναίκα που είναι «στα καλά της» δεν θα διάλεγε να κάνει σχέση μ’ έναν τέτοιο.
Τι ψάχνουν; Μια γυναίκα δυναμική, που ειδικεύεται να παίζει, αρχικά το ρόλο του «σωτήρα» (και μετέπειτα του «δικτάτορα») και η οποία θα έρθει να τον πάρει απ’ το χεράκι και θα του πει: «’Έλα εδώ. Πάμε να παντρευτούμε».
Είδος 3: Οι εντεταλμένοι.
Αυτό το είδος ακολουθεί κάποια φανερή ή κρυφή εντολή να γεροκομήσει τη μητέρα του. Έτσι, όταν μια σχέση φτάνει στο σημείο της δέσμευσης, χρειάζεται να εγκρίνει την υποψήφια και η μαμά. Άλλες φορές, η μαμά δεν εγκρίνει και άλλες, αν η κοπέλα είναι έξυπνη, αντιλαμβάνεται την παγίδα και όπου «φύγει – φύγει».
Τι ψάχνουν;
Μια «καλή» κοπέλα η οποία να τους μεγαλώσει τα παιδιά και να γεροκομήσει τη μάνα τους.
Είδος 4: Οι ουτοπικοί.
Είναι εκείνοι που έχουν τόσο «ψηλά» στάνταρ και, τόσο παράλογες προσδοκίες που, καμία φυσιολογική κοπέλα δεν χωράει στα καλούπια τους. Η μία τους ξινίζει, η άλλη τους βρομάει. Γι’ αυτό, τον περισσότερο καιρό, είναι μόνοι τους.
Τι ψάχνουν;
 Αυτοί θα ήθελαν μία γυναίκα με: Εμφάνιση μοντέλου, μυαλό σαν της… Μαρίας Κιουρί, ηθική σαν της Παναγίας, με ισχυρή προσωπικότητα, η οποία όμως μαζί τους να είναι «πρόβατο».
Είδος 5: Οι απροσάρμοστοι.
Είναι εκείνοι που θέλουν να κάνουν οικογένεια, αλλά δεν έχουν τις προδιαγραφές για μόνιμη συμβίωση, γάμο παιδιά και τα τοιαύτα. Έχουν κάνει κάποιες απόπειρες αλλά, κάθε φορά το…πείραμα αποτύχανε οικτρά.
Τι ψάχνουν;
Ούτε κι οι ίδιοι ξέρουν! Γι’ αυτούς, το ιδανικό θα ήταν να εύρισκαν μια γυναίκα για σύζυγο η οποία να είναι πρόθυμη να ζούνε σε δύο σπίτια, το ένα κοντά στο άλλο. Στο ένα θα μένει η σύζυγος με τα παιδιά και στο άλλο… ο κύριος.
Είδος 6: Οι εκ πεποιθήσεως.
Αυτοί είναι συνειδητά εργένηδες, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο ένας, μπορεί να εργάζεται σ’ ένα περιβάλλον γεμάτο από διαθέσιμες γυναίκες, οπότε, σκέφτεται: «Κορόιδο είμαι να δεσμευτώ με μία;». Ο άλλος, πιθανόν να έχει πολύ κακές αναμνήσεις από την πατρική του οικογένεια και αποφάσισε – από μικρός – πως η οικογένεια δεν του αρέσει. Ο τρίτος, δεν θέλει με τίποτα να κάνει παιδιά κι έτσι, οι περισσότερες μετά από ένα διάστημα τον εγκαταλείπουν. Υπάρχει κι ένα τέταρτος: Αυτός είναι ο άνθρωπος που δεν θέλει να μεγαλώσει. Γι’ αυτόν, ο γάμος και τα παιδιά ισοδυναμούν με… πρόωρο γήρας.
Τι ψάχνουν;
Γυναίκες οι οποίες να μη θέλουν πολλά – πολλά. Δεν τους πειράζει αν είναι παντρεμένες, δεσμευμένες ή χωρισμένες. Αρκεί να μην περιορίζουν την ελευθερία τους.
Είδος 7: Άτομα με ειδικές ή «ειδικές» ανάγκες.
Είναι αλήθεια πως ένας άνθρωπος τυφλός, κουφός, ανάπηρος κ.λπ. έχει μεγάλη δυσκολία να βρει ταίρι. Δικαιολογημένα. Είναι όμως μερικοί άλλοι, που δεν έχουν κανένα τέτοιο πρόβλημα. Είναι όμως υποχόνδριοι. Διαρκώς τους απασχολεί η υγεία τους κι έτσι τους είναι αδύνατο να σχετίσουν με το άλλο φύλο. Σκέφτονται: «Εδώ καράβια χάνονται, με παντρειές θ’ ασχολούμαστε τώρα;». Θυμάμαι μια ακραία περίπτωση του είδους: Τριανταπεντάρης, εμφανίσιμος, με καλή δουλειά, (κοινωνικά …λαπάς) ο οποίος δεν φιλούσε τις γυναίκες με τις οποίες φλερτάριζε για… να μην κολλήσει μικρόβια.

Κάπου εδώ, τελειώνουμε με την πρώτη κατηγορία. Τα πράγματα θα ήταν απλά, αν κάθε ένα από αυτά τα 7 είδη (της πρώτης κατηγορίας) ήταν χωριστό και αμιγές από τα υπόλοιπα 6. Έλα όμως που ένα μπορεί ν’ ανήκει σε δύο, τρία ή και περισσότερα είδη.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ (3 είδη)
Εκείνοι που είναι εργένηδες επειδή έχουν ήδη κάνει γάμο και παιδιά και ζούνε μόνοι. Όπως είπαμε, αυτοί αποτελούν το 11,5% των ανδρών ηλικίας 25 με 45. Κι αυτοί αποτελούνται από διάφορα είδη.

Είδος 1: Οι καμένοι.
Είναι εκείνοι που παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, χώρισαν με δική τους πρωτοβουλία και τώρα, έχοντας ολοκληρώσει την «κοινωνική θητεία», θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι.
Τι Ψάχνουν;
Μάλλον κάποια γυναίκα που θέλει κάτι ανάλογο. Δηλαδή, κάποια σχέση χωρίς σχέδια για τη δημιουργία νέας οικογένειας.
Είδος 2: Οι οικογενειακοί (ή… «αδιόρθωτοι»).
Είναι χωρισμένοι εργένηδες αλλά, δεν το επιθυμούν. Συνήθως το διαζύγιο ήταν με πρωτοβουλία της τέως συζύγου. Αυτοί θέλουν να ξαναζήσουν την αίσθηση οικογένειας.
Τι ψάχνουν
Μια κοπέλα με άγχος αποκατάστασης ώστε να κάνουν μια καινούργια οικογένεια, διότι δεν τους αρέσει η μοναξιά καθόλου.
Είδος 3: Οι... ενγένηδες (βγαίνει απ’ το «εν γένει»).
Είναι χωρισμένοι και σχετίζονται... εν γένει. Άλλες φορές περιορίζονται σε επιφανειακές σχέσεις και άλλες δημιουργούν κάτι πιο συντροφικό. Στη δεύτερη περίπτωση, μπορεί να έχουν και μια μερική συμβίωση (συνήθως Παρασκευές και Σαββατοκύριακα).
Τι ψάχνουν;
Σε γενικές γραμμές ό,τι έρθει. Κατά περιόδους είναι  ανοιχτοί για συντροφικότητα χωρίς μόνιμη συμβίωση. Γι’ αυτούς η «ιδανική» γυναίκα είναι η χωρισμένη που έχει κάνει παιδιά κι έχει μητέρα να της τα κρατάει...

Γιώργος Πιντέρης, Ph. D.



Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013


Το Κουτσό

Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε ένα παιχνίδι που το λέγαμε «κουτσό»: Διάλεγες σε ποιο από τα δύο σου πόδια θα στηρίζουν. Έπρεπε να διανύσεις μια απόσταση μέσα από κάποια συγκεκριμένη διαδρομή που καθοριζόταν με τετράγωνα που φτιάχναμε με κιμωλία στα πεζοδρόμια. Εννοείται ότι το 2ο πόδι δεν πατούσε στη γη.
Το παιχνίδι αυτό μου έρχεται στο νου όταν έχω, σαν πολίτης, να διαλέξω αν η κυβέρνηση  θέλω να είναι κυρίως πολιτική ή κυρίως τεχνοκρατική.
Όπως έχουμε δύο πόδια, έτσι έχουμε και δύο ημισφαίρια στον εγκέφαλο. Ενώ εξωτερικά μοιάζουν μεταξύ τους, οι λειτουργίες τους διαφέρουν ριζικά: Στους περισσότερους ανθρώπους, το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου είναι του συναισθήματος. Το αριστερό είναι της λογικής. Θα κάνω μια σύντομη περιγραφή των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου, ώστε από δω και πέρα να καταλαβαίνουμε  τι λέμε:
Δεξί            - Αναλογικό                                                  Αριστερό – Ψηφιακό
Ακούει μουσική.                                         Καταλαβαίνει μαθηματικά.
Είναι δημιουργικό.                                     Είναι συντηρητικό.
Δημιουργεί ιδέες.                                       Εκμεταλλεύεται αυτές τις ιδέες αλλά μετά τις μετατρέπει σε «καθεστώς».
Επιστρέφουμε στο θέμα μας. Σε γενικές γραμμές, οι πολιτικοί παίζουν κουτσό κυρίως με το δεξί πόδι. (Κάνουν κάπου-κάπου κάνουν και καμιά ζαβολιά και, όταν δεν τους βλέπουν, ακουμπάνε για λίγο και το αριστερό κάτω για να μη χάσουν την ισορροπία τους). Απευθύνονται στα συναισθήματα των ψηφοφόρων και υπόσχονται πράγματα.
Οι τεχνοκράτες παίζουν κουτσό με το αριστερό πόδι. Προσεγγίζουν τα θέματα λογιστικά και ορθολογιστικά χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα συναισθήματα.
Έτσι, το Ελληνικό και κράτος εδώ και χρόνια, παίζει «κουτσό»:
-    Ανδρέας Παπανδρέου (1982) – Αναλογικός. (Τσοβόλα, δώστα όλα).
-       Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1991) – Ψηφιακός
-       Σημίτης – Ψηφιακός, αλλά με αναλογικές «ζαβολιές». (Greek Statistics).
-       Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Β΄- Αναλογικός σε βαθμό playstation.
-       Γιώργος Α. Παπανδρέου – Αναλογικός και «ζαβολιάρης». (Λεφτά υπάρχουν).
Τους υπόλοιπους μετά τον Παπανδρέου δεν τους θυμάμαι. Πέρασαν διάφοροι, ανάμεσά τους και ένας ...Πικραμένος. Κι έρχομαι στο σήμερα:
Έχουμε μια κυβέρνηση πολιτικών οι οποίοι βασίζονται στους τεχνοκράτες για να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Έλα όμως που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την εξουσία; Μ΄ άλλα λόγια θα παίζουμε κουτσό με ένα από τα δύο πόδια; Ή θ΄ αρχίσουμε να περπατάμε με τα δύο πόδια; Οι χώρες που είναι αυτάρκεις περπατάνε με τα δύο πόδια.
Νομίζω ότι σήμερα μπορώ να τρέξω τα 100 μέτρα σε 18 δευτερόλεπτα. (Στα νιάτα μου τα έτρεχα σε 11.2). Ο παγκόσμιος πρωταθλητής τα τρέχει σε 9 και κάτι. Αν κάνει κουτσό, κι εγώ τρέχω με τα δύο πόδια μπορεί να με περάσει;
Το ερώτημα είναι: Γιατί οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες δεν μπορούν να συνεργαστούν εποικοδομητικά; Διότι και οι δύο κατηγορίες των ανθρώπων που κυβερνάν τη χώρα θέλουν την ΕΞΟΥΣΙΑ. Κι αυτός που κατέχει την κορυφή της εξουσίας, συνήθως είναι ένας.
Μπορεί να σκέφτεσαι: Μα θέλουν και οι τεχνοκράτες εξουσία; Αυτοί μπήκαν στην κυβέρνηση σαν «αλεξιπτωτιστές»!
Η ερώτηση αυτή είναι αφελής. Όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει ένας ανταγωνισμός: Τα στρατόπεδα είναι δύο: Στο ένα είναι οι  επιχειρηματίες, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι και οι κεφαλαιούχοι γενικώς. Στο άλλο είναι η «Κυβέρνηση». Αν ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην  ιστορία μας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, θα διαπιστώσουμε ότι οι «καβγάδες» ανάμεσά τους είναι σαν των ...ερωτευμένων. Στο τέλος πάντοτε τα βρίσκουν ανάμεσά τους. Ναι, αλλά γιατί η Ελλάδα να πηγαίνει με ...κουτσό; Πειράζει ν΄ αρχίσουμε να ...περπατάμε;